Słabość

W oczach wielu osób jestem jak kamień, przecież nic nie może mnie złamać, 'kto jak nie ty?'. Owszem mało kto widział u mnie słabość, bo po co mam pokazywać czułe punkty mojej psychiki. Co nie zmienia faktu, że ja również mam prawo do gorszego dnia, prawo by usiąść, pomyśleć, czy nawet wypłakać się w poduszkę. W wielu przypadkach to co mi się dzieje, czy coś dokonuje jest po prostu olane, bo przecież ja daję radę przejść przez wszystko. Tych słabszych trzeba docenić, że podołali i przypominać im to na każdym kroku. A ja? Skoro z 'tym' dałam radę to przecież dam sobie ze wszystkim.
Wiem, że może dla innych jestem dziwna. Że mam zdanie na różne tematy, ale to kwestia tego, że po prostu jestem strasznie ciekawska, lubię dużo wiedzieć, lubię mieć pojęcie tego co się w danej chwili dzieje w okół mnie. Również sytuacje w życiu zmusiły mnie by mieć wiedzę na wiele tematów. To nie było zależne ode mnie. Nie czuję się przez to ani lepsza, ani gorsza po prostu już tak mam.
Mimo wszystko dopada mnie obecnie handra, mogłabym się zasłonić przesileniem wiosennym, ale ja wiem, że to nie to. Zbliża się ciężki dla mnie czas, wracają wspomnienia. To czas w moim życiu gdy często przysiadam na chwilę i się zastanawiam 'co by było gdyby?'. Wiem, że takie myślenie o przeszłości nic nie zmieni, ale może zmieni przyszłość. Może ukierunkuje mnie inaczej. Może zwolnię odrobinę, lub przyspieszę bieg wydarzeń.
Nie wiem co przyniesie ten rok. Jednak nie lubię siedzieć w miejscu, lubię działać, a obecnie chyba stoję w martwym dla mnie punkcie i nie wiem, w którą stronę pójść. Odskocznią jest dla mnie blog. Mam motywację by działać, by pisać, by to wszystko było jakieś przemyślane i z sensem. Może nie mam jakiegoś wielkiego grona czytelników, ale dziękuje, że jesteście mimo wszystko. Nie piszę do ściany - piszę dla was i do was. Może kogoś poruszę moimi wypocinami, może ktoś się zatrzyma i zastanowi, może ktoś się czegoś od nas nauczy , coś stąd wyniesie. Cenię sobie wasze opinie. Czytam każdą z osobna i za każde słowo nawet to nie koniecznie przychylne dziękuje.
Może nie jestem jakoś zagorzałą katoliczką, ale jest czas postu, czas modlitwy i czas zastanowienia się nad własnym życiem. Ja to robię z innych powodów. W kwietniu mija 3 rocznica śmierci mojej mamy. To taki przystanek dla mnie by pomyśleć jak wiele się dla mnie w życiu zmieniło. Czasem pomyśleć co by było gdyby ona nadal żyła. Nie chce roztrząsać, bo na pewno nie byłabym teraz mężatką i nie miałabym Lenki. Te trzy lata mnie ukształtowały, zmieniły, ale czy zrobiły ze mnie jeszcze większą skałę? W pewnym sensie chyba tak. Dziękuje tym najbliższym, że dałam radę przetrwać, że jestem tu gdzie jestem, że robię to co robię. Bez was nie dałabym rady.

Żałuję tylko jednego, że mama nie doczekała się wnuczki, a Lenka nie poznała babci.