Niejadek czy łasuch?

Są różne typy dzieci. Zaczynając od tych, dla których jedzenie jest karą po te, którym się buzia nie zamyka.
U nas sprawa jest prosta - Lena je dużo, lubi przegryzki typu paluszki czy jakiś owoc. Na razie nie wybrzydza, zjada wszystko ładnie.
Jednak wcale nie przyszło nam to tak łatwo. Pierwsze łyżeczki lądowały na śliniaku, a słoiczki w koszu. Bardzo długo przekonywałam ją do zjedzenia czegokolwiek. Gdy nadszedł czas furorę zrobił suchy chleb, to była ulubiona kolacja. Bezzębny malec bez problemu jest w stanie go sobie rozmoczyć by zjeść. Tak samo jest w przypadku chrupek kukurydzianych, które przez jakiś czas jadła chętnie, teraz już nie robią takiej furory.
Najważniejsze w naszym domu stały się pory posiłków i to, że jemy wszyscy razem. Gdy Lena prześpi obiad, swoją porcję zjada niechętnie. Mimo to staram się jej jedzenia nie wmuszać. Jeśli zgłodnieje to na swój sposób potrafi nas już o tym poinformować.
Przyszedł w naszym domu czas na to, że Lena zainteresowała się naszym talerzem, wtedy postanowiłam zmienić naszą kuchnię tak by spokojnie mogła zjadać nasze posiłki. Domowa zupka po prostu nie przyprawiona nie zrobi dziecku krzywdy. Jeśli ktoś z domowników nie lubi takiej - nic trudnego doprawić sobie bez pośrednio na talerzu. Na chwilę obecną słoiki w naszym domu już nie mają prawa bytu z prostej przyczyny - już jej nie smakują. Nie chce, nie wmuszam. Gdy jemy coś czego ona nie może kombinuję na szybko np. jajecznicę.
Uwielbia owoce i zajada się nimi ze smakiem. Nie trzymam i nie trzymałam się od początku rygorystycznie schematu żywienia niemowląt. Wszystko z umiarem, ale nie popadajmy w paranoję.
Wszystkie posiłki, które da się zjeść rączkami lądują u Leny na blacie krzesełka i radzi sobie sama. Nie mam problemu z tym, że się ubrudzi, wymaże, czy zrzuci na podłogę - posprząta się/wypierze/wykąpie.

Odnoszę wrażenie, że w dużej mierze problem z jedzeniem dzieci tkwi w rodzicach. Jedzenie nie jest przyjemnością, a przykrym obowiązkiem nakarmienia dziecka o byle jakiej porze. Zbyt długie podawanie papek, strach przed zakrztuszeniem, to wszystko powoduje, że dziecko nie radzi sobie z kawałkiem chlebka, a roczny maluch je miksowane papki.
Nie bójmy się podawać naszym dzieciom różnych tekstur i gęstości. Zaufajmy im. Bezzębne maluchy są na prawdę zdolne bardzo dużo 'przemielić'. Nie róbmy paniki przy pierwszym zachłyśnięciu, metodą prób i błędów dziecko nauczy się jeść.

Pamiętajmy o tym, że jedzenie dzieciom powinno kojarzyć się z przyjemnością i wspólną rodzinną czynnością, a nie przykrym obowiązkiem z mamą wpychającą łyżeczkę na siłę do buzi.

Pozdrawiam